Hiç binlerce gözenekten nefes alan bir bina görmüş müydünüz? Tobias Becker’in Breathing Skins (Nefes Alan Yüzeyler) projesiyle artık bu mümkün. Biyomimikri (zamanla doğada test edilmiş ve başarılı olmuş model ve stratejileri taklit ederek, sürdürülebilir ve  yenilikçi çözümler üretmeyi hedefleyen bir yaklaşım) kavramına dayanan teknoloji, ışığın, maddelerin ve ısının bedende gerekli akışını kontrol etmek için geçirgenliği ayarlayan organik deriden ilham alıyor. Bu avantajlara ek olarak sürekli değişen görüntüleriyle bu cepheler dışarıdaki doğal çevre ile içerideki yaşam alanları arasında zengin bir etkileşim sağlıyor.

Cepheler tıpkı deri gözeneklerinin açılıp kapanması gibi, yüzeyine dağılmış deliklerin büyüyüp küçülmesiyle çalışıyor. Nefes alan cephelerdeki her bir metrekarede, Becker tarafından “pnömatik/havalı kaslar” olarak tanımlanan  140 hava kanalı bulunuyor.  Bu dairesel aparatlar temel olarak şişiyor ve bu bütünsel şişme ve sönmeler cephenin geçirgenliğini sağlayan temel faktörü oluşturuyor. Tepkisel mimarlığın bir biçimi olarak sürekli değişen havalı kaslar, belli miktarda hava, ışık ve görünürlüğü, kullanıcı tercihlerine de bağlı olarak sağlıyor.

Teknoloji temelde iki cam yüzeyin havalı kasları sıkıştırmasından oluşuyor. Cam yüzeyler arasında kalan alanda her kası açmak için sadece az bir alçak basınç gerekiyor. Becker bu yüzden nefes alan bir yüzeyin işletiminde çok az enerjik girdi gerektiğini savunuyor. Bu gelişmiş fakat yine de basit yenilik herhangi bir teknolojik bileşene de ihtiyaç duymuyor.

Becker’in Stuttgart Üniversitesi’ndeki bitirme tezi olarak başlayan Breathing Skins projesi o günden bu yana akademisyenlerin, şirketler, kurumlar ve vakıfların desteğiyle geliştiriliyor.

Proje, geleceğin yapı teknolojileri için büyük bir potansiyel barındırması özelliğiyle Green Product Award adaylığı da dahil sayısız ödül kazanmış durumda.