Küreselleşme ve standardizasyonun yıllar içinde artmasıyla, artan nüfusu barındırabilecek konutlar bulmak amacıyla benzer görünümlü binaların ormanlarını yaratırken, bu monoton kaderi çevremizin çeşitliliğinin engelleyebileceğini, uyum sağlayabileceğini ve bu kaderi reddedebileceğini umarız. Bir evden beklentimiz, sadece dört duvar gerekliliği olarak değil, aynı zamanda sosyal refahı teşvik eden ve çevresel ekosistemle etkileşimli bir şekilde yaşam alanı sunan bir yer olarak görülmelidir. Mimarlık, bu algıyı dönüştürmek ve insanlara ekonomik engelleri aşarak hayatlarının nasıl olabileceğini göstermek için güçlü bir araçtır. İnsanlar bu vizyonla özdeşleştiklerinde, tüm gelecekteki gelişmelerin bu beklentilere uygun olması beklenir ve işte o zaman sürdürülebilirlik her açıdan gelişmeye başlar.

“Kırmızı Vaha” adlı proje, yoğun konut kompleksleri arasında bulunan sıkışık bir mahalledeki küçük bir açık alanı kutlayarak alternatif bir yaşam tarzının idealini yaratmaya çalışır. Bu mahalle sakinlerinin mevcut yaşam tarzlarını anlayarak, çok amaçlı bir toplum salonu, oyun alanı, kütüphane, oturma alanları, yürüyüş yolları, açık hava amfitiyatro ve bir tapınak içeren alternatif bir program geliştirildi. Toplam 715 m2’lik bir alan, çevresini saran büyük inşaat projelerinden sonra kalan tek açık alandı. Tasarım felsefesi, bu açık alanı koruma ve minimal bir ayak izi ile inşa etme odaklıdır. Projenin büyük bir bölümü, yeşillikler ve ağaçlarla kaplanarak, çevresinden ayrılarak kendi ekosistemini oluşturmak amacıyla kullanılan tuğla ve ağaçlarla kaplanmıştır.

Vaha oluşturma çabasıyla, proje çevresinden farklılık göstermeyi ve yerel tuğlanın çok yönlülüğünü ve ekonomik avantajını sergilemeyi amaçlamaktadır. Yapı, tuğlanın çok yönlülüğünü yoğun bir şekilde denemek için yerel işçileri de dahil ederek dairesel bir ekonomiyi teşvik etmektedir. Proje, farklı işlevlere dayalı olarak farklı kombinasyonlarda kullanılan tek bir modül olan tuğladan oluşan monolitik bir kompozisyon olarak bir araya gelir. Açık alanlarda, tuğlalar katlar, duvarlar ve kaide ile birlikte katlanarak oturma alanları, yürüyüş yolları, saksılar ve daha fazlası için incelikler oluşturur.

Toplum salonunun tek kapalı hacim gereksinimi, bir gölge veya pavilyon olarak işlenmiş ve çevresinin geri kalanının üzerini kapatmak için yer altına daha da indirilmiştir. Pavilyonun uzun duvarları, malzeme kullanımını en aza indirmek için gereken ağırlık merkezini elde etmek amacıyla kavisli duvarlarla 9 inç kalınlığında tuğla işçiliği ile inşa edilmiş ve geleneksel celi ve açıklıklarla delinmiştir. Ekolojiyi sürdürme çabası içinde, tuğla işçiliği içinde yağmur suyunu alandan alana yönlendiren drenajlar oluşturularak yağmur suyunu toplama tankına yönlendirir. Ayrıca, çatı, kapılar ve mobilyalar için gereken ek malzemeler, yakındaki inşaat atığından elde edilen metal atıkların kullanımını içermiştir.

Şu an tamamen şekil almış durumda, sıvanmamış tuğlalar zaman içinde doğal olarak hava koşullarına dayanıklı hale gelir ve etrafında yaşam oluştuğunda dönüşürler. Proje, günlük yaşamın monotonluğu içinde coşkuyu yansıtan bir yerdir. Gerçeklikten kaçış, çöldeki bir vahadır.